RUH HALİ

Bazen anlamıyorum şu insanları. Üstüme üstüme geliyorlarmışcasına hissediyorum. Buz gibi oluyorum. Susmak istiyorum. Konuşmamak için. Çünkü konuştukça kayboluyorum sanki. Daha da uzaklaşıyorum. 

Hayatınızdan çıkartamadığınız insanlar olur. Bu insanların seçimi bize ait değildir. Bunlardan uzak durmak istedikçe ben, pişkin pişkin gelirler yanıma. Bu tip insanlar alışkındır böyle davranmaya. Normal bir şeydir onlar için. Çünkü samimiyeti, doğru ve dürüst olmayı, iki yüzlü davranmamayı bilmezler. Bu gibi kavramlar yoktur onların hayatında. 

Her insan gibi benim de bir kalbim var. Hiç kalp kırmıyorum diyen ya da kırmıyormuş gibi davrananları da anlamıyorum. Değişken bir ruh halim var evet. Tıpkı her insan gibi. Normal olanı da bu değil mi? Hep mutlu bir hayat düşünsene. Mutlu olmasan bile sahte gülücüklerle pollyanna  gibi davranan birini? Bu normal değil işte.

Duygularımı yoğun yaşayan biriyim. Hatta öfkemi,sevgimi,neşemi,üzüntümü kısaca tüm duygularımı yansıtırım çevreme ya da bunları belli ederim. Bir de beni olduğum gibi kabul etmelerini isterim tanıdığım kişilerin. Değiştirilmeye, sahip olduğum bir kalıptan başka bir kalıba sokulmaktan hiç haz etmem. Ben buyum çünkü. Kendimi böyle, olduğum gibi seviyorum. İnsan ilişkilerinde burada araya saygı ve anlayış devreye giriyor sanırım. Bu yazıyı yazdım. Daha mı iyiyim. Bilmiyorum. Ama kelimeler kafamın içerisinde birbirleriyle mücadele ediyorlardı. Biraz daha sakinleştiler sanırım. İyiyim iyi.