Çocukken, saçlarımızı annem yapardı. Kız kardeşim ve benim saçlarımı her sabah okula göndermeden önce özenle tarar değişik modellerle gönderirdi okula. Çeşitli saç örgü modellerine ev sahipliği yapmışızdır. 😌
Annem örmesine örerdi saçımı ama ben rahat durur muyum? Hayır.☺ Akşam okuldan gelince çoktaan bozulmuş olurdu o yapılan örükler. Yine birgün okuldayken fotoğraf çekimi yapılacaktı. Ama bu fotoğraf çekimi okulumuza ait tanıtım kitapçığını oluşturacaktı. Katalogun içindeki bir sayfada benim ve öğretmenimin resmi birlikte yer alacaktı. Saçlar da örüklüydü. Ben çekim öncesi izin alıp lavaboya gittiğimi bile hatırlıyorum hala. Saçlarımı açıp geri gelmiştim. Katalog da hala durur. Annemle her baktığımızda yine bozmuşsun saçını Tuğçe der. Sonra gülümseriz birlikte.
Bir keresinde de kahkül kesme maceram oldu. 6 yaşındayken ben, makasla kahkül kesmişim kendime. 😏 O halimle de fotoğrafım vardır. Tebessüm ettiren anılar.
İnsanın böyle anların olması çok güzel ;) her zaman bakıp gülümseten fotolar ;)
YanıtlaSilTeşekkürler. ^-^
SilÇocukken yaşadıklarımız şimdi birer tebessüm yüzümüzde :)
YanıtlaSilNe kadar güzel demişsiin. :)
SilNe güzel keşke benim annem de örebilse :D Bu yaşta bile ördürürdüm
YanıtlaSilBenim annem kız kardeşimle bana devretti artık. :')
Silhep yaz böyle şeyler. çok tatlıııı :)
YanıtlaSilKeyifle okumana sevindim. ^-^
Silyazı da kendimi buldum sanki. annemin ördüğü, yeğenimin ördüğü saçlar bana efsane yakışırdı ama akşam olup da eve gelince her yerden pırtlamış öcü gibi birine dönüşürdüm adeta. kendim örmeyi de beceremediğim için. çok samimi bir post olmuş ellerine sağlık :)
YanıtlaSilYorumunu tebessümle okudum Sümeyye. :) Bana da o örükleri bozmak çok cazip gelirdi nedense. :') Teşekkür ederim..
Sil