Sevgili dost,
ben geldim!
Arayı çok fazla açmak istemedim. Bugün ben yazayım sen de dinle beni.
Hava ne kadar da güzeldi öğleyin. Bol bol camı açıp bulutları, güneşi, gökyüzünü seyrettim. Fırsatım olsa da kendimi bir sahil kenarına atsam diye geçirdim içimden.. Denizin maviliğini, dalgaların kıyıya vuran seslerini, martıları izlemeyi istedim.
Sevgili dost,
Bir öğrencimle sohbet ederken bana, insanları anlamadığını söyledi. Kim anlamış ki insanları. Hatta bazen ben de kendimi anlamıyorum. İnsan kendini anlamaz mı sahi? Oluyor işte. Zaten birbirmizi anlasaydık şu dünyaya barış, mutluluk, sonsuz sevgi ve saygı hakim olmaz mıydı?
Sevgili dost,
iyi bir dinleyicisin.
İnsanları dinlemeyi ben de çok severim. Ama eğer hayat hikayeleri üzücüyse sonradan biraz pişmanlık duyarım bundan. Çünkü aklımda, kalbimde yer edinir o anlatılan hüzünlü yaşamlar. Onlar için dua etsem de yine onlar için iyi bir şeyler yapma arzusu birikitirim içimde.
Kısa ve öz.. :-) ellerine sağlık!
YanıtlaSilİnsan kendini anlamıyor bazen evet . Kendimizi anlayacak bile halimiz kalmıyor bazen ... Çok güzel şeyler yazmışsınız... İnsan bir yerlerde bir parça da kendinden buluyor yazınızda . Sevgiler ...
YanıtlaSilYazdıklarımda kendinizi bulmanıza çok sevindim. Benim kalemimden çıkanların bir başka kişinin hayatıyla özdeşebiliyor olması ne kadar güzelmiş. Teşekkür ederim bu güzel sözcükleriniz için. Kocaman sevgiler!🌸🌸
Siliyi kalpli iyimser pembiş :)
YanıtlaSilTeşekkür ederimm🙈🌸
SilKısa, öz ve çok içten bir yazı olmuş. Yüreğine sağlık, sevgiyle kal..💙
YanıtlaSilTeşekkür ediyorum,sevgiler! :)
Sil