Bir güneşli bir sağanak yağışlı

"İçimiz hep bir hoşçakal ülkesi" alıntısını yapıyor şu anda okumuş olduğum bir kitapta yazar. 

Depremin üzerinden iki hafta geçti derken dün yine bir deprem baş gösterdi. İlk bir hafta gerek sosyal medyadan gerekse haberlerden elimden geldiğince kurtarma haberlerini takip etmeye çalışmıştım. Ancak gün geçtikçe bu durumun bir yarar sağlamadığını aksine beni hem mental hem de duygusal anlamda olumsuz etkilediğinin farkına vardım. Her ne kadar depremi yaşayanlardan çok uzakta olsam da deprem görüntülerine görsel ve işitsel maruz kalmanın kişide, depreme tanıklık eden bir depremzede kadar travmatik etkiler bırakabileceğini hissettim. 

Bu depremle birlikte günlük yaşantımızda gerçekleştirdiğimiz küçük şeylerin bile ne kadar değerli olduğunu fark ettik. Daha çok şükretmeyi, kalp kırmamayı, ertelememeyi ve daha nice şeyi bir kez daha hatırlamış olduk.

Pazar günü uzun bir aradan sonra hava çok güneşliydi. Ertesi gün yağacak olan sağanak yağıştan habersizcesine sanki iç ısıtan bir bahar havası vardı. Okuma kitabımı alıp doğa ile baş başa kalabileceğim bir yere gidip biraz kitap okuyup yürüyüş yaptım. 

Dün ocak ayında aldığım kitaplarımı teslim etmem gerekiyordu. Her şeyden elimi ayağımı çektiğim o iki haftalık süre içerisinde bir şey yapamadım. Haliyle okumam gereken kitaplarım da yarım kaldı. Dün de yağış olunca bugün kütüphaneye doğru yola çıktım. Okumak istediğim kitabımı aldım ve eve dönüş yoluna geçtim.