Kalabalığın İçindeki Sessizlik

Gittikçe kalabalıklaşan bir şehir. Kalabalığın içinde kaybolmak ve kalabalığın gürültüsüne uyum sağlamak. İnsanların yüzündeki yorgunluk, stres, günün telaşesi özlediğimiz küçük bir bakışın ya da tebessümün yerini alıyor ve geri vermemek üzere de yemin ediyor sanki.

İstanbul sokaklarında kaybolmayı, dolaşmayı her ne kadar çok sevsem de artık istediğim anda istediğim sıklıkla yapamıyorum bunu. Bir yerden bir yere gitmek zorlaştı. Yolun uzaklığından ya da trafiğin yoğunluğundan ziyade kalabalığın yorması en temel nedenlerimden birkaçı oldu.

İnsanlar arası diyalogsuzluğun yanı sıra artık hiç kimsenin bir başkasına tahammül edemeyişini görmek; adab-ı muaşeretin unutulduğu ve kuralların hiçe sayıldığı bir toplumda "Nereye doğru yol alıyoruz?" sorusunu bir kez daha kendi kendime sorup üzerine düşündüm.

Tabii yine istisnalar olacak ki iyi yürekli insanların varlığını hissettirecek olaylar yaşanıyor ve zihnimdeki kara bulutlar biraz da olsa kayboluyor; yerini umut dolu düşüncelere bırakıyor.

 Şu aralar kalabalığın içinde sessizlik ararken buluyorum kendimi. Duyunca kulağa biraz imkansız gibi geliyor değil mi? Gerçekten de kalabalık olup da sessiz olan birçok yer var. Bazen sahil kenarında bir bank, bazen doğanın içerisindeki bir orman bazense kitaplarla dolup taşan bir kütüphane. 

Bu fotoğraf bugünden bir kare.

Ve son olarak, şu sıralar dinlemeyi sevdiğim bir şarkıyı da seninle paylaşmak istiyorum sevgili okur.

https://www.youtube.com/watch?v=KTgfS_yK1HQ