Refakatçi.
Annelerinin kaderine hem ortak hem de mahkum olan küçük çocukların yaşamları bizlere gösteriliyor.
İzlerken insanın içinde bir burukluk hissi oluşuyor.
Bu çocuklar, 0-6 yaş arasını geçirene kadar annelerinin yanında kalabiliyorlar. Eğer dışarıda, onlara bakacak birileri yoksa.
6 yaşını doldurduğu gün dışarıya bir yakınına veriliyor. Eğer yoksa da çocuklar, Çocuk Esirgeme Kurumuna gönderiliyorlar. Ayda bir kere de anne ile görüş izinleri oluyor.
İzlerken çok şey görüyoruz. Yaşanan pişmanlıklar. Özgürlüğe aç kalmış insanları ve en önemlisi çocukları. En çok da demir parmaklıklar ardından gökyüzüne duyulan özlem..
Hapishanedeki çocuklar kreşe de gidiyorlar. Aralarında rehabilitasyondan özel eğitim alan çocuklar da vardı.
İçlerinden bir kız çocuğu da anaokuluna gidenlerden.
Beni en çok etkileyen de onun konuşmaları oldu. Okulundaki arkadaşları, annesinin hapishanede olduğunu ve kendisinin de onunla yaşadığını bilmiyorlar. Çocuk da bu gerçeği saklamak için öğretmeninin, ailenizle gününüzü nasıl geçiriyorsunuz sorusuna, hiç yaşamadığı mutlu aile ortamını anlatarak cevap veriyor.
Çocukların gözünden hapishane ortamı ve psikolojisinin nasıl olduğu anlatılıyor.
40 dakikalık bir belgesel.
off yaaa izlerim duymadıydım :)
YanıtlaSilAnlamlı bir belgeseldi..
Sil