Bilinmeyen Bir Güne

 

'' İnsanlar, insanların içinde, insana hasret yaşarlar. ''

                                                                    Özdemir Asaf.

Karşıma çıkan bu güzel ve anlamlı cümle ile giriş yapmak istedim. Asaf'ın söylediği cümle, ne çok anlam barındırıyor içinde.

Kimi zamanlar kalabalığın içinde kayboluyoruz. Kalabalıktan uzaklaşmak istesek de birileri o kalabalığa zorla sürükler bizi. Duygularımız, düşüncelerimiz, isteklerimiz sorulmadan sorgulanmadan.

Her insan birbirinden farklı. Fıtrat olarak birbirimizden farklı yaratılmışız. Zaten her insanın huyu, karakteri, kişiliği aynı olsaydı dünya daha da çekilmez bir hal alabilirdi. Bu farklılıkların olması bizi biz yapan önemli şeylerden biri.

Birbirimizi farklı kılan bu özellikleri sevmek zorunda olmasak da saygı duymak zorundayız. İnsanlar birbirini var olduğu karakteristik özellikleriyle kabul etmeyi bilmeli. 

Bilmeli diyorum çünkü ne yazık ki toplumda hala birbirini belli kalıplar içerisine sokmaya çalışan insanlar var. Bu insanlar bazen bir adım yakınımızda bazense uzağımızda olabiliyorlar. İşte burada da araya saygı giriyor. Saygı her adımın temelini oluşturuyor. 

Hepimizin kendine has bir yaşam alanı bulunuyor. Bu yaşam çemberimizde herkesin yine kendine özgü kuralları, kırmızı çizgileri, hayat tarzı bulunuyor. İnsanlar, biz izin verdiğimiz müddetçe bu yaşam çemberimize dahil olmalı ya da olmamalı. Her şey kişinin kendisinde başlıyor. Bu yüzden de kişinin ilk önce kendine saygısı olmalı. 

Bazen insan olduğumuz bilincinden uzaklaşıyoruz. İnsan olduğumuzu unutuyoruz. İnsanlıktan çıkıyoruz. Ve insana hasret yaşıyoruz.