Adım adım bir gün

 

Sevgili okurum.

Dün, gün içerisinde lodosun oluşu akşama gelecek olan yağmurun habercisiydi adeta. Sonbahardan geriye kalan ağaçlardaki son yapraklar da lodosla gelen rüzgar eşliğinde yerlere dökülmüş; rengarenk yaprakların kaldırımları süslemesi yoldan geçenlere ve geçecek olanlara görsel şölen fırsatı sunmuştu.

Akşamüstü -yağmur öncesi- ne sıcak ne soğuk esen o tatlı havada bir yürüyüş yapmak istedim. Evin yakınlarında boş olacağını tahmin ettiğim bir parkın yürüyüş yolunda biraz yürüdüm. Şu sıralar zihnimde biriken birtakım düşünceleri bertaraf etmek için de çok iyi bir fırsattı bu. Sadece rüzgarı hissetmek, batmakta olan güneş ve yürüyüş yolunda adım adım yürümek bana eşlik eden basit gibi görünen ama beni mutlu hissettiren birkaç şeyden biriydi.

Bu parka daha önce bir pazar sabahı henüz mahalleli uyanmamışken bisiklet sürerken uğramış; yanımda getirdiğim bitki çayımı burada yudumlamıştım. Adımlarıma eşlik eden bu anı düşünerek evin yolunu tuttum. Bir yandan da uzun süredir bisiklet sürmediğimi anımsadım.

Gece on ikiye doğru beklenen yağmur nihayet geldi. Gök gürültüsü ve geceyi aydınlatan şimşekler de yağmura eşlik etti. Sevgili okur, hiç gök gürültüsünden korktuğun oldu mu? Evet, çocukken gök gürültüsünden korkardım. Hâlâ bazen bu korkum hele ki uykumdaysam baş gösterir. 

Yeni bir günü yarıladık. Yağmurlu bir gecenin ardından kışa bir adım daha yaklaşmışken güneşli bir gün karşılıyor bizi. Gökyüzündeki bulutlar çok güzel. Pamuk şeker misali gökyüzünün maviliğinde ilerliyorlar.

Sevgili okur,

Yağmurlu bir gün bitti ve gün çoktan aydı.