DEDİKODU KAZANI

Bugün birazcık doldum ve de taştım sevgili okur.
İş yerim iş yeri değil dedikodu kazanı diyebiliriz. O kadar boş insan var ki... Gayesi ve hedefleri olmayan ancak sadece laf kalabalığı ve dedikodudan başka kendine bir iş edinemeyen bir garip insan topluluğu. 

Bizim iş yerinde kadın çalışan sayısı çok fazla. Böyle olduğundan mı yoksa birkaç elebaşından kaynaklı mı bilmiyorum ama bugün birkaç insan tarafından hakkımda söylenen yani arkamdan konuşulan şeyler kulağıma geldi. Bu kimin hoşuna gider ki? 

Ben dersimi yapar, öğrencimi annesine teslim eder, veli görüşmem olursa görüşür ve ardından sınıfıma çıkarım. Öğretmenler odasında zorunlu kalmadıkça (bir evrak işi vs.olmadıkça) oturmam. Çünkü hemen hemen herkes boş lakırtı dışında bir cümle söylemiyor. Ne bir akademik konuşma, ne bir sanat,kültür ile ilgili sohbetler ne bir eğitim ne de bir kişisel gelişim ile ilgili konular konuşuluyor. Nerede basit, ucube konular , hoş olmayan espriler var onlar gün içerisinde insanın önüne farklı şekillere sokulup sunuluyor.

Benim öğretmenler odasında vakit geçirmememden de rahatsız olan birkaç tuhaf insan buna söylenmiş. Açıkçası sınıfımda mutlu ve fazlasıyla huzurluyum. Boş zamanlarımda kitap okumayı tercih etmemden rahatsız olmuşlar herhalde. 

O kadar komik bir hal ki. Şu an tebessüm ederek yazıyorum bu cümlelerimi. İnsanlar işlerini hakkıyla ve vicdani boyut olarak tatmin edici bir şekilde yerine getirmedikleri için dedikodu yapmaktan başka bir uğraş bulamıyorlar kendine. Ve bir de ''öğretmen'' kimliği arkasına saklanarak cirit atıyorlar toplumda.