HAYAT BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ

Bir varmış bir yokmuş...
Diye başlardı her mutlu biten hikayenin ya da masalın sonu. Anlatılan öyküde kötü kalpli cadı, pamuk prensese zehirli elmayı verse de hikayenin sonunun iyi biteceğini bilirdik. Çünkü o zamanlar hep çocuktuk. Kalplerimiz, düşüncelerimiz de çocuktu. Tabii zamanla büyüyünce duygularımız ve düşüncelerimiz de olgunlaştı.

Ve bununla birlikte o çocuk büyüdü. Değişen zaman olsa da aslında insanlar da değişti. Kalpler soğuklaştı. Duygular karanlıklaştı. Kimi insanlar  olaylara tepkisiz kalmayı tercih ettiler. 
Ama kimilerinin de kalbinde yer verdiği o umut ışığı hiç sönmedi. Hep bir umutla yeni bir güne “Merhaba” dediler. Çünkü hayat bir varmış bir yokmuşla başlıyordu. Bugün olan yarın yoktu. 

Elindekilerin değerini, sevdiği insanların yanında olmalarının da karşılığını şükürle verirlerdi. 
Diğer insanlara tebessümü esirgemezlerdi. Yardım ederlerdi. Ve bu yardımı yaparlarken de kalpten dilerlerdi.

Gün geçtikçe kötü kalpli ve düşünceli insanların inadına artıyor iyi kalpli insanların sayısı...
Ölüm de tıpkı hayat gibi bir var bir yok çünkü..
Bu yüzden;
Kendini sev ve değer ver. 
Sevdiğin insanların ve seni seven insanların kıymetini bil.
Paylaşmayı sev. 
Bol bol tebessüm et. 
Yaşadığın olumsuzluklar karşısında hemen yılma.
Şükret. 
Tevekkül et. 
Hayatın sebeplerden oluştuğunu asla unutma.